Bir yaz günü yine sokaklardaydım. Erkenden limonata standımı kurmuş “Gel vatandaş gel, buraların en leziz limonatasına gel!” diye bağırıyordum. Bir süre böyle takıldıktan sonra mola saatimin geldiğini fark ettim. Her zamanki gibi yemeğimi yedikten sonra koşarak oyuncakçıya gidecek o camekanın arkasında duran oyuncaklara hayranlıkla bakacaktım.
Bugün her zaman olduğu gibi yemeğimi yemiş, elimi kolumu sallayarak oyuncakçıya girerken kapıda bekleyen bir mağaza çalışanı gördüm. Tam ona aldırmadan içeri gireceğim sıra beni itti, bense yere yapışmış bunu neden yaptığını düşünüyordum. Kapıdaki o adam ise ilk önce bana korkutucu gözleriyle baktı. Baya ürpermiş ve sinirlenmiştim, bana: “Sen şu sürekli oyuncakları izleyen çocuk değil misin?” dedi. Bense masumca: “Evet.” dedim. O zaman: “Buraya asla girmezsin.” dedi ve beni oradan uzaklaştırdı.
O andan itibaren bir daha asla oraya yaklaşamadım. Ne yaptığımı sormayın bile, ne yazık ki sadece camdan içeri bakmaktan başka şansın kalmadı. O günden sonra hayatımdan bir parça eksilmiş gibi oldu. Camdan arabalara, oyuncak robotlara bakarak hayal kurarken sorguluyordum hayatı. Neden ben, demeden duramıyordum. O sırada oyuncak mağazasına bir baba ile çocuğu girdi. Çok geçmeden çıktıklarında çocuk, ağlayarak iki oyuncak daha baba, diyordu. Babası ise onu sakince ikna etmeye çalışıyordu. O sırada benimle göz göze gelen çocuk, gülerek benim oyuncağım olmadığını söyledi. Kimisi babasının kucağında kimisi kendi avuçlarında zorla tuttuğu oyuncaklarıyla bana bakarak tekrar etti:” Onun hiç oyuncağı yok. Gün boyu sokakları saran limonatanın kokusuyla mutlu olmaya çalışırken pantolonumdaki yamalara bakarak limonata alamayanlara hiç gülmediğimi düşündüm. Ha bir de o çocuğun ne kadar doyumsuz olduğunu.
AHMET ADEN MARAŞLI
ODTÜ GV KAYSERİ OKULLARI
5/A SINIFI ÖĞRENCİSİ
