Ben evsiz biriyim. Çok eski derme çatma evlerin, kırık dökük kaldırımların olduğu; her yağmur yağdığında penceresinden yağmur sularının girdiği bir sokakta yaşıyorum. Sokak çok kötü kokuyor. Ama bu kokulara tek başıma yapabileceğim bir şey yok. Eski püskü, yırtık kıyafetler giyiyorum. Herkesin böyle yaşadığını düşünüyordum. Tabii özel birisiyle karşılaşıncaya kadar…
Yine her zamanki gibi bir öğle vaktiydi. Yeni bir oyuncak mağazası açılmıştı karşı caddeye. Her zamanki gibi camdan bakıyordum. Oyuncakların bazıları adeta benimle alay ediyor, bazıları ise benimle oynamak için can atıyordu. Hiçbir zaman bu oyuncaklara sahip olamayacağım için bu oyuncaklara bakıp saatlerce hayal kuruyordum. Her gün pis kokulu mahallemden çıkıp karşı caddedeki güzel apartmanların altına açılmış bu oyuncakçı vitrininde zaman geçirmeye başladım. Vitrindeki oyuncaklar değiştikçe benim de hayallerim değişiyordu. Bazı gün bir uçak pilotu, bazı gün bir korsan bazı gün ise örümcek adam olup bu yüksek, görkemli binaların arasında ağ atıyordum. Yine ben bir gün hayal kurarken mağazadan bir çocuk çıktı. Arkasından babası olduğunu tahmin ettiğim bir adam çıktı mağazadan. Çocuk babasının montunun kenarından tutup beni göstererek gülüyordu. Neden güldüğünü sordum. Kahkahalarından zor duyulan bir sesle “Fakirsin ama yine de bu oyuncaklara bakıyorsun.” dedi. Babası ise çok mahcup bir şekilde özür dilemeye çalışıyordu. Sonunda çocuğu uzaklaştırmayı başardı. Ama zorlanıyordu. O an çocuğun kucağında bir sürü paket gördüm. İşte o an gördüklerim ve yaşadıklarım benim hayata bakış açımı değiştirdi. Koşa koşa yaşadığım battaniye yığınına döndüm.
“Zengin” kelimesinin anlamının ağırlığını o an anladım. Herkesin benim gibi olmadığını o an anladım. Ne zaman öyle kişiler görsem koşa koşa yaşadığım yere döndüm.
CAN ÖZPEYNİRCİ
ODTÜ GV İZMİR OKULLARI
5/A SINIFI ÖĞRENCİSİ
