Ben hayal gücü geniş, zevkli bir çocuğum ama çoğu insana göre suç, hayal gücümün olması. Halbuki bir çocuk hediyelerle dolu bir günü hayal edemez mi? “Bir gün bu hayalimi ne olursa olsun gerçekleştireceğim!” dedim içimden. Evden çıkıp dükkâna doğru yola koyuldum. Aman, hava da kötüymüş. Sinirlenmiş yine bu gri bulutlar, şimşekleri ile bana bir mesaj mı veriyorlar ki? Şöyle geçirdim içimden, “Acaba istediğim şeyler kaç liradır? Evden üstümü değiştirmeden çıktım, ya biri benimle alay ederse! Cebimde kaç lira var? Off, sadece on lira! Ne yapabilirdim ki bu kadarcık parayla? Bunları düşüne düşüne yürürken yolun nasıl bittiğini anlayamadan dükkâna geldim. Görseniz nasıl tıklım tıklım. Çocuklar ailelerine bir sürü şey aldırıyor dükkândan. Acaba pes mi etsem diye düşündüm. Daha sonra bir fırsatını yakalayıp girdim içeri ama tahmin edin ne oldu! Girmem ile çıkmam bir oldu güzel dükkânıma çünkü dükkânda duran bir çocuk “Senin burada yerin yok canım, burası çok özel bir yer. O kıyafetlerle buraya gelmeye cesaret etmiş olamazsın!” dedi ve ben daha içeriye adım atmadan kapıyı kapadı üzerime. “Haydaaaa!” Eh, ne yapalım bu isteğimi gerçekleştiremedim deyip tam çıkacaktım ki camda duran oyuncakları gördüm. Başladım hayal kurmaya. Bir cesaret girmişim dükkâna ve diğer çocukları hiç umursamadan gönlümün istediği her şeyi almışım. Pahalı mı ucuz mu, param yeter mi yetmez mi hiç düşünmeden hem de! Sonra bir güzel oyunlar oynamışım onlarla. Hayal bu ya, sınırı yok nasılsa!
DİLA ERDOĞAN
ODTÜ GV ANKARA OKULLARI
5/B SINIFI ÖĞRENCİSİ
